ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΟΓΕΝΝΗΤΟΙ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΟΓΕΝΝΗΤΟΙ

Ραψωδία ε στίχοι 415 – 416

<<Tώρα λοιπόν, με μύρια πάθη περιπλανήσου στα πελάγη,

μήπως και σμίξεις κάποτε μ’ ανθρώπους διογέννητους.>>

Η φράση αυτή του Ποσειδώνα μας γεννάει ερωτηματικά για το ποιοι είναι οι διογέννητοι είναι οι Φαίακες ή όχι.

Οι Φαίακες ήταν οι αγαπημένοι των θεών και φίλοι των ανθρώπων. Αναφέρεται ότι αρχικώς κατοικούσαν στην απομακρυσμένη Υπέρεια, στα πέρατα του κόσμου. Ως συγγενείς των θεών, αποκαλούνταν «αγχίθεοι», όπως οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες. Μια εποχή που βασιλιάς τους ήταν ο Ναυσίθοος (γιος του Ποσειδώνα και της Περιβοίας), οι Φαίακες εκδιώχθηκαν από την Υπέρεια από τους Κύκλωπες και μετοίκησαν σε ένα νησί, τη Σχερία, που αποκλήθηκε από αυτούς και «Νήσος των Φαιάκων». Εκεί έχτισαν πόλη και ναούς με βασιλιά τους τον Αλκίνοο, τον γιο του Ναυσιθόου .

Άρα οι Φαίακες ήταν ποσειδώνιοι και όχι διογέννητοι.

Ίσως ο Ποσειδώνας εννοούσε την οικογένεια του Οδυσσέα, της οποίας το γενεαλογικό δέντρο, μας οδηγεί στον Δία.

Στο γενεαλογικό δέντρο του Οδυσσέα βλέπουμε ότι:

Γονείς (Λαέρτης και Αντίκλεια).

Γονείς Λαέρτη ( Αρκείσιος και Χαλκομέδουσα).

Γονείς Αρκείσιου ( Δίας και Κέφαλος και Πρόκρις).

Στο γενεαλογικό δέντρο της Πηνελόπης βλέπουμε ότι:

Ο πατέρας της ο Ικάριος ο Λακεδαιμόνιος ήταν γιος του Οιβάλου, βασιλιά της Σπάρτης και της Γοργοφόνης.

Γονείς του Οιβάλου (Κυνόρτας, και Άργαλος )

Γονείς του Κυνόρτα (Αμύκλας και Διομήδη)

Γονείς του Αμύκλα (Λακεδαίμονας και Σπάρτη).

O Λακεδαίμονας ήταν ο τέταρτος μυθικός βασιλιάς της Λακωνίας.

Ο Λακεδαίμονας ήταν γιος του θεού Δία και της Πλειάδας Ταϋγέτης

Η Γοργοφόνη ήταν κόρη του Περσέα.

Οι Γονείς του Περσέα ήταν ο Δίας και η Δανάη

ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ

ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΗΛΙΑ Α1

Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901

Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969 .

Ομήρου Οδύσσεια, αρχαίον κείμενον - έμμετρος μετάφρασις Ζησίμου Σίδερη, εκδ. οίκος Ιωάννου & Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι 1939