ΤΑ 7 ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ VS ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑΣ

The Seven Deadly Sins and the Four Last Things Hieronymus Bosch, 1485 Oil on wood 120 × 150 cm Museo del Prado, Madrid

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia.

Τα αμαρτήματα ονομάζονται "θανάσιμα" γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ταξινομημένα κατά αύξουσα σοβαρότητα είναι:

Οκνηρία (acedia)

Αλαζονεία (superbia)

Λαιμαργία (gula)

Λαγνεία (lussuria)

Απληστία (avaritia)

Οργή (ira),

Ζηλοφθονία (invidia)

Η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών

Οκνηρία = φυγοπονία, τεμπελιά.

Αλαζονεία = υπεροψία, το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο των άλλων.

Λαιμαργία = βουλιμία, κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα.

Λαγνεία = φιληδονία, κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες.

Απληστία = πλεονεξία, κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος θέλει όλο και περισσότερα.

Οργή = θυμός, μνησικακία και εκδικητική συμπεριφορά.

Ζηλοφθονία = φθόνος, ζήλια. Όταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων.

Η αμετανοησία είναι το μόνο θανάσιμο αμάρτημα για την Ορθόδοξη Εκκλησία και μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται κάθε αμαρτία και όχι μόνο τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που προβάλλει η Καθολική Εκκλησία.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα ονομάζονται έτσι γιατί σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου.

Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, ο διαχωρισμός των αμαρτιών σε μικρές και μεγάλες, σε θανάσιμες και μη, σε βαρείς και ελαφρές, δεν είναι ορθός γιατί μία είναι η θανάσιμη αμαρτία η αμετανοησία. Το να μην υπάρχει η θέληση για μετάνοια της οποιασδήποτε αμαρτίας, είτε αυτές είναι σαρκική, είτε είναι πνευματική, όπως η υπερηφάνεια, ο φθόνος, η υποκρισία και η κατάκριση. Όπως τονίζουν οι Πατέρες της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου στον Ε’ κανόνα της, «αμαρτία προς θάνατον εστίν, όταν τινές αμαρτάνοντες, αδιόρθωτοι μένωσιν».

Δηλαδή, η μόνη θανάσιμη αμαρτία είναι η αμετανοησία.

Η αμετανοησία, άλλωστε, είναι και η μοναδική αμαρτία και βλασφημία που ο Χριστός δεν συγχωρεί, γιατί αυτή είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος η άρνηση της παραδοχής ότι έχω αμαρτήσει, πολλές φορές εφευρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες με την πιο κλασσική «σήμερα έτσι κάνουν όλοι» και εφ’ όσον δεν έχω αμαρτήσει, δεν χρειάζεται να μετανοήσω. Γράφει ο Μέγας Αθανάσιος: Ο Χριστός δεν είπε, Τω βλασφημήσαντι και μετανοήσαντι ουκ αφεθήσεται, αλλά τω βλασφημούντι, δηλαδή σε όποιον επιμένει στη βλασφημία.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, άλλωστε, κήρυττε «Το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον».

https://el.wikipedia.org/ www.dogma.gr